Een blote Pool zet een maand geleden een Vlaardingse buurt op stelten. De verwarde Oost-Europeaan dringt zelfs het huis van Monique en haar dochtertje binnen. “Het was vies, het was verschrikkelijk.”
Het is snikheet op maandag 12 juni. Voor haar huis in de Vlaardingse Westwijk laat Monique* rond 17:00 uur een opblaasbadje vollopen. Haar 8-jarige dochter kan niet wachten tot ze in het koele water kan gaan zitten.
Plots trekt iets anders de aandacht: door de straat rent een poedelnaakte man. “We schrokken ons rot”, zegt Monique. “Mijn dochter al helemaal. Die had nog nooit in haar leven een blote man gezien. Hij sprong rond als een aap.” Agressief? Dat was hij niet. Ik vond hem eerder angstig.
Ooggetuige
Ook Annelies* ziet de bloterik lopen. “Hij had een fors postuur, rende rondjes over het grasveld en schreeuwde van alles in een buitenlandse taal. Agressief? Dat was hij niet. Ik vond hem eerder angstig. Ik denk dat hij drugs gebruikt had.”
Monique grijpt naar haar mobieltje en maakt opnames. Ze schreeuwt dat de man weg moet gaan. Maar hij reageert niet.
Haar dochtertje staat in de deuropening. “Plotseling liep die vent in onze richting”, zegt Monique. “Met een ontzettend vreemde blik in zijn ogen. Hij leek wel een soldaat op missie en had het op mijn dochter voorzien.
Het meisje rent naar boven en verschanst zich in haar slaapkamer. De indringer – een Pool naar later zal blijken – schiet ook de trap op. “Ik was doodsbenauwd dat hij mijn kind iets zou aandoen”, zegt Monique. “Ik gilde het uit.”
Dan staan er plots onbekenden in haar huis. “Het waren mensen bij wie deze man eerder in de auto gekropen was”, zegt Monique. “Zij waren achter hem aan gekomen en wilden ons helpen.”
Op de trap ontstaat een worsteling. “Zie je het voor je? Een gevecht met een wildvreemde, naakte man? Het was vies, het was verschrikkelijk.”
‘Taser hem! Taser hem!’
De blote Pool wordt van de trap getrokken. Hij zit eerst een tijdje op zijn knieën in de woonkamer, daarna wordt hij naar buiten gewerkt en achter een tuinhekje gezet. Intussen heeft iemand alarm geslagen bij de politie.
“Na vijf minuten kwam er één agent”, vertelt Monique. “Die leek totaal niet te weten wat hij met de situatie aan moest. Volgens mij was hij als de dood voor die man. ‘Taser hem! Taser hem!’, riepen wij. En dat heeft hij gedaan.”
De agent heeft hem zeker zeven keer getaserd. Maar dat had amper effect.
Ooggetuige
Buurtbewoner Annelies ziet van een afstandje hoe de man keer op keer wordt bewerkt met het stroomstootwapen. Het is haar niet duidelijk waarom. “Die Pool stond op een gegeven moment gebukt klaar. Met zijn kont omhoog en zijn armen op de rug. De agent had hem zo kunnen boeien. Maar dat deed hij niet.”
‘Het politiebusje schommelde’
Monique beoordeelt de situatie anders. “Deze Pool was zo verward dat hij gevaarlijk was. De agent heeft hem zeker zeven keer getaserd. Maar dat had amper effect. Steeds kwam hij weer omhoog.”
Pas als er meer agenten in de straat zijn, wordt de Pool in de boeien geslagen. Hij ligt op zijn buik en biedt geen verzet. “Maar toen hij werd afgevoerd, ontstond er weer een hoop tumult”, zegt Monique. “Het politiebusje waarin hij zat, schommelde helemaal heen en weer. Uiteindelijk is hij in een ambulance weggereden. Met politiebewaking.”
Waanzinnig veel impact
In het huis van Monique zijn de sporen van de ongenode gast nog zichtbaar. “Kijk daar”, zegt ze. “Op het raam boven de voordeur zie je zijn vingerafdrukken nog steeds zitten. Dat zegt wel iets over hoe groot hij was. Ik heb ook schade aan mijn deur, mijn laminaat en mijn tuinhek. Maar de grootste schade is mentaal. Voor mij en voor mijn dochtertje was dit een traumatiserende ervaring. We slapen heel slecht. Mijn dochter durft niet meer alleen te zijn. Ze durft zelfs niet meer in haar eentje naar de wc. Voor mij is mijn huis ook mijn huis niet meer. Ik ben bang dat deze man nog een keer terugkomt. Wie zegt me dat dat niet gebeurt?”
Monique heeft hulp gezocht voor haar en haar dochter. Ze krijgen traumatherapie.
“Pas is in deze wijk ook op klaarlichte dag een man doodgeschoten bij een flat”, vertelt ze. “Kinderen, onder wie speelkameraadjes van mijn dochter, hebben dat zien gebeuren. Zoiets heeft ook waanzinnig veel impact. Er gebeuren te veel nare dingen in de Westwijk. Ik heb in Amsterdam gewoond en ik heb in Rotterdam gewoond. Maar nergens ben ik zoveel dealers, junkies en idioten tegengekomen als hier, in Vlaardingen.”
