Janneke (39) liet haar zoon achter bij haar man en trok in bij een nieuwe liefde. Al snel kreeg ze spijt: ‘Als ik alles terug kon draaien deed ik het meteen.’
‘Spijt komt achteraf’
Janneke: “Spijt komt altijd achteraf. Nu ik alleen ben, zie ik pas hoe goed ik het had met Rob. En denk ik: sleur is ook gewoon fijn.
Er is niks mis mee om in het weekend samen te sporten, boodschappen te doen en vrienden te bezoeken.
Alles waar ik me toen aan ergerde, mis ik nu. Maar ik mis vooral Rob, mijn gezin en mijn huis.
Ik kan me wel voor m’n kop slaan dat ik alles heb opgegeven voor een ander. Voor een verliefdheid die nooit meer is geworden dan een gril. Al dacht ik daar toen natuurlijk heel anders over.
Steeds intiemer
Vier jaar geleden ging onze zoon Bas op voetbal. Dat vond ik erg leuk, ik heb vroeger zelf ook gevoetbald en was blij dat hij van het hockey overstapte op voetbal.
Ik werd een echte ‘soccer-mom’. Ik ging altijd kijken bij zijn trainingen, deed vrijwilligerswerk op de club, waste de kleding van het team en was een trouwe supporter bij wedstrijden.
Ik werk niet, dus heb in principe alle tijd. Ook zat ik in de whatsapp-groep van ouders van de E-tjes. Rob niet, hij heeft niet veel met voetbal.
Nieuwe coach
Toen Bas van de E-tjes naar de D-jeugd ging, kreeg hij een nieuwe coach: Errol, een lange, sportieve, donkere jonge man. Een ontzettend aantrekkelijke man, bovendien.
Tussen Errol en mij was al snel een bepaalde spanning voelbaar. Zijn ogen twinkelden als hij mij zag en hij maakte altijd wel een complimentje over mijn uiterlijk.
De ene keer vond hij mijn haar glanzen, de andere keer mijn ogen stralen. Onze gesprekjes werden steeds irteriger.
Ik genoot enorm van de aandacht van deze elf jaar jongere man. Met Rob was het allemaal wat ‘gewoon’ geworden.
Hij maakte ook nog weleens complimentjes, maar als je al zo lang met iemand samen bent, gaat je hart daar niet heel veel harder meer van kloppen.
Ik verheugde me er steeds meer op om naar het voetbalveld te gaan, zeker als ik wist dat ik Errol weer zou zien.
Vaak bleef ik na afloop van de training nog even hangen om wat met hem te kletsen. Bas trapte dan ondertussen nog even een balletje met wat andere jongens of ging alvast naar huis.
Errol en ik bespraken dan vooral zaken rondom het team. Maar als hij dan ook weer iets complimenteus over mij zei, maakte dat mijn hele dag goed.
Na verloop van tijd werden onze gesprekken steeds persoonlijker en intiemer. Ik wist dat Errol jong vader was geworden van een zoon, die inmiddels negen was, en dat hij sinds een jaar gescheiden was.
Hij liet steeds duidelijker merken dat hij me meer dan leuk vond: vaak raakte hij terloops even mijn arm aan of gaf hij me een knipoog.
Als ik alleen al aan hem dacht, kreeg ik kriebels en bij elk berichtje van hem in de whatsapp-groep of naar mij privé werd ik nerveus.
Ik zorgde dat ik er extra leuk uitzag als ik naar voetbal ging. En na zo een jaar om elkaar heen te hebben gedraaid, gebeurde het onvermijdelijke: op een feest stonden we in de bestuurskamer met elkaar te zoenen.
Stoute berichtjes
Na die avond was er geen houden meer aan. We stuurden elkaar stiekem berichtjes en deden er alles aan om elkaar te kunnen zien.
Ik gaf me voor alle bardiensten op en was bijna dagelijks op de club te vinden. Na een bardienst ging ik soms nog met Errol mee naar huis.
Daar dronken we iets en praatten we over onze gevoelens. En we zoenden. Heel veel, want dat kon hij heerlijk.
Rob had niets in de gaten, al vond hij wel dat ik me erg stortte op mijn nieuwe hobby: ‘de voetbal’. Maar hij liet me vrij.
Zoals ik hem ook vrijliet. Dat hadden we altijd gedaan in ons huwelijk. Rob rijdt motor, daar gaat ook veel tijd in zitten en daar heb ik ook nooit over geklaagd.
Geheime relatie
Zo hadden Errol en ik maanden in het geheim een relatie, waarbij we elkaar stoute berichtjes stuurden en zoenden.
Verder gingen we niet. Bij seks lag voor mij de grens. Dat kon ik niet maken tegenover Rob, dat vond ik pas echt bedriegen.
Maar ik was tot over mijn oren verliefd en wilde niets liever dan bij Errol zijn. We droomden over een leven samen.
Als ik zou scheiden van Rob, kon ik bij hem intrekken. We zouden een nieuw gezin vormen met onze kinderen, gezellig met elkaar eten, spelletjes doen, op vakantie gaan…
Als ik eerlijk ben, was ik daar meer mee bezig dan Errol. Als ik nu terugdenk aan die gesprekken, was ik veel enthousiaster over een gezamenlijke toekomst met onze kinderen dan Errol.
Hij fantaseerde meer over nachtenlange vrijpartijen en in elkaars armen in slaap vallen. Over samen naar een onbewoond eiland en niet meer van het hotelbed afkomen. Ik fantaseerde over huisje, boompje, beestje.
Errol woonde niet groot, maar het leek me groot genoeg voor ons tweeën. Zijn zoon was om het weekend bij hem.
Zo zou ik het ook met Bas kunnen doen, hij zou dan het andere weekend bij ons kunnen komen. Bas kon dan gewoon bij zijn vader blijven wonen en naast die weekenden zo vaak bij ons langs kunnen komen als hij maar wilde.
Errol woonde immers op loopafstand van ons en de voetbalclub. Ik zag het helemaal voor me.”
Ik wil scheiden!
“Voor Rob kwam mijn ik-wil-scheiden-mededeling als een volslagen verrassing. Hij had het totaal niet aan zien komen en was er doodziek van.
Ik heb hem nog nooit zo gebroken gezien. Ik zei het ook vrij bot. Het was begin januari. Ik zat op de bank te Netflixen, toen Rob naast me kwam staan met zijn laptop en vroeg hoe ik over Kroatië dacht als bestemming voor de komende zomervakantie.
Ineens vloog het me aan. Ik wilde niet op vakantie met Rob, ik wilde helemaal niet meer bij hem zijn!
We hadden net de decembermaand achter de rug, een maand waarin ik vreselijk had verlangd naar Errol.
Vanwege de winterstop van voetbal en alle familieverplichtingen had ik hem amper gezien. Dat had ik afschuwelijk gevonden.
Ik gooide het eruit: nee, ik wilde niet naar Kroatië, ik was verliefd op een ander en wilde scheiden.
Rob kon nog net de laptop op tafel zetten. Hij zakte door zijn knieën op de grond. Wat zei ik?
Hij kon het niet geloven. Maar ik was niet voor rede vatbaar. Ik riep dat ik klaar was met ons en geen zin had in discussies. Echt héél hard.
Ik heb mijn spullen gepakt en tien minuten later zat ik met een wijntje op de bank bij Errol. Hij was verbaasd dat ik mijn relatie had verbroken en reageerde een stuk minder opgetogen dan ik had verwacht.
Suggereerde zelfs dat ik het goed moest maken met Rob. En ’s avonds vroeg hij of ik zeker wist dat ik niet terug wilde naar huis.
Nee, natuurlijk niet, ik wilde bij hem zijn! Die nacht vreeën we voor het eerst, na al die maanden naar elkaar smachten.
Ik was weg bij Rob en voor mijn gevoel nu los van Rob. Het was echt zalig. Ik voelde me zielsgelukkig in zijn armen.
’s Morgens meldde Errol zich ziek bij zijn werk. We bleven in bed, kregen geen genoeg van elkaar.
Pas ’s middags kwamen we eruit om iets te eten en te douchen en realiseerde ik me dat ik ook zo was weggerend van Bas.
Maar toen ik hem belde om het uit te leggen, nam hij niet op. En hij reageerde op geen enkel appje.
Pas tegen zeven uur ’s avonds appte Rob me dat Bas tijd nodig had te verwerken dat zijn moeder hem en zijn vader in de steek had gelaten.
Hij wilde me voorlopig even niet zien of spreken. Dat deed me veel pijn, maar de verliefdheid overheerste en ik probeerde er niet te veel over na te denken.”
Dunne roze wolk
“Een maand lang waren Errol en ik een stel en woonden we samen in zijn appartement. Maar het was lang zo idyllisch niet als ik had gedacht.
Eenmaal op elkaars lip, was Errol niet langer die lieve, attente man. Hij was snel geïrriteerd. Nu we alle tijd hadden voor elkaar, begon hij me te ontwijken.
De s*ks was hemels, hij is de allerbeste lover die ik ooit heb gehad, maar ook die drang zakte na een paar weken weg.
En ik mocht niet mee naar de voetbalclub, want hij wilde niet samen met mij gezien worden. Ook stuurde Errol me naar mijn ouders in het weekend dat zijn zoontje kwam logeren.
Hij vond het te vroeg om hem te confronteren met papa’s nieuwe vriendin. Andersom wilde Bas niets meer met zijn voetbaltrainer te maken hebben.
Na een paar dagen wilde hij mij gelukkig wel weer zien, maar hij was kwaad op Errol.
Hij is zelfs overgestapt naar een andere club aan de andere kant van onze stad, omdat hij niet geconfronteerd wilde worden met Errol. Rob bracht hem dan en ging trouw mee naar alle wedstrijden.
Nu ik geen gezin meer had om voor te zorgen en geen voetbal als afleiding, zat ik de hele dag alleen.
Errol was of op zijn werk of op de voetbalclub en kwam pas laat thuis. Dan had hij vaak op de club al iets gegeten, ik hoefde dus ook niet voor hem te koken.
Ik zat hele dag op de bank tv te kijken. De roze wolk werd steeds dunner. Na vier weken maakte Errol het uit.
Hij wist niet meer of hij wel van me hield. Volgens hem was ik een bevlieging geweest. Leuk vertier om zijn eenzame dagen als vrijgezel weer wat vrolijker te maken, zo zei hij het letterlijk.
Zijn woorden grepen me naar mijn keel en ik moest vreselijk huilen. Ik voelde me afgedankt en gebruikt. En weer pakte ik mijn spullen, dit keer om naar mijn ouders te gaan.”
Zo’n vreselijke spijt
“Inmiddels woon ik nu ruim een half jaar in het tuinhuisje van mijn ouders. Errol heb ik sinds onze breuk nog maar één keer gezien. Ik kom niet meer op de voetbalclub en heb zijn nummer gewist.
Via via hoorde ik dat hij een nieuwe vriendin heeft. Van zijn eigen leeftijd. Gek genoeg doet dat me veel minder dan ik had verwacht.
Terugkijkend pasten we helemaal niet bij elkaar. Niet alleen was hij veel jonger, hij bleek ook veel minder serieus en ik had onze relatie te rooskleurig bekeken.
Maar wat ik heel erg vind, is dat Rob me negeert. Hij wil niets meer met mij te maken hebben. Ik heb hem op zijn hart getrapt, zegt hij.
Hij weet dat ik weg ben bij Errol, maar dat verandert niks aan zijn gevoel. Voorlopig wil hij rust. Dat respecteer ik, maar ik zou het zo graag goed met hem willen maken.
Hem vertellen dat ik spijt heb. Dat ik nog steeds van hem hou en alles wil doen om de band tussen ons te herstellen. Ik mis hem vreselijk.
Bas zie ik bijna elke dag, omdat hij na school vaak bij opa en oma komt om daar huiswerk te maken en meestal eet hij hier ook.
En om het weekend slaapt hij bij mij in het tuinhuisje. Het is heerlijk om in elk geval mijn kind vaak bij me te hebben.
Rob en ik zijn nog niet gescheiden. We hebben zelfs nog geen gesprek gehad met een mediator of advocaat.
Dat geeft me nog een beetje hoop voor de toekomst en maakt ook dat ik voorlopig geen eigen huis zoek of om alimentatie vraag.
Ik slaap en eet gratis bij mijn ouders en af en toe werk ik een paar uurtjes voor wat zakgeld. Ik hoop dat Rob me ooit kan vergeven en ik weer terug mag komen.
Ik zou iedereen die in dezelfde situatie zit ook willen adviseren: doe het niet!
Geef niet zomaar alles op voor een verliefdheid, want de prijs kan heel hoog zijn. Als ik alles terug kon draaien, deed ik het meteen.”