in

Hans (71) kan cafébezoek niet meer veroorloven: “Waar heb ik dan 45 jaar voor gewerkt?”

“Waar heb ik dan 45 jaar voor gewerkt?” vraagt hij zich af, terwijl hij de rekeningen van de afgelopen maand doorneemt.

In zijn jonge jaren was de bouwsector zijn wereld. Hij werkte dagelijks met zijn handen en genoot ervan om dingen te creëren. “Ik heb altijd keihard gewerkt,” zegt Hans. “De bouw is niet alleen een baan voor mij, het was mijn leven. Ik heb altijd alles gegeven.

En nu moet ik gewoon opletten of ik wel een biertje kan betalen.” Na zijn pensionering had hij gehoopt op een relaxte fase in zijn leven, maar dat pakte anders uit. Zijn pensioen blijkt niet genoeg om de stijgende kosten van het leven bij te benen.

“Als ik met vrienden praat die nog steeds werken, voel ik me vaak een beetje buitengesloten,” zegt hij. “Zij kunnen zich een drankje of een etentje veroorloven, terwijl ik elke euro moet omdraaien.” Hans herinnert zich de tijd dat hij met zijn collega’s na een lange werkweek naar de kroeg ging.

“Dat was niet alleen een manier om te ontspannen, maar ook om elkaar beter te leren kennen. Maar nu? Het lijkt wel alsof ik de enige ben die niet kan genieten van die kleine dingen.”

Lees ook
Nicol Kremers zont zonder t*pje - De beelden

De werkelijkheid is hard. De prijzen van eten en drinken zijn de laatste jaren enorm gestegen. “Een biertje in het café? Dat is gewoon niet meer te doen. Mijn uitgaven zijn nu zo hoog dat ik mezelf echt moet beperken,” legt hij uit. “Ik had altijd verwacht dat ik, na al die jaren van hard werken, met een zekere rust zou kunnen genieten van mijn oude dag. Maar in plaats daarvan maak ik me zorgen over elke cent die ik uitgeef.”

Het frustreert hem enorm dat, na zo veel jaren zwoegen, hij nu moet vechten om rond te komen. “Ik heb altijd geleerd om slim met geld om te gaan, maar soms lijkt dat gewoon niet genoeg meer. En dan denk ik: wat heb ik allemaal bereikt? Ik heb altijd hard gewerkt en nu moet ik me verantwoorden voor een paar euro voor een kopje koffie.”

En toch voelt Hans dat de maatschappij hem in de steek laat. “Waarom is het zo dat na al die jaren van bijdragen aan de maatschappij, ik nu moet strijden om rond te komen?” vraagt hij zich af. Het idee dat hij, ondanks zijn ervaring en inzet, niet de erkenning krijgt die hij verdient, maakt hem somber. “Ik ben meer dan een nummer in een pensioenfonds.”

Lees ook
Nieuwe soort spin ontdekt die vlees met één beet kan doen rotten

Toch is er een sprankje hoop. Hans is altijd actief geweest en zoekt naar manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien kan hij parttime werken of een hobby omzetten in wat extra inkomen. “Ik kan niet zomaar thuis blijven zitten. Maar het is soms lastig om te balanceren tussen wat ik nog kan doen en wat ik moet doen om te overleven,” vertelt hij.

Hans blijft optimistisch, zelfs met alle uitdagingen voor zijn neus. Hij kijkt naar zijn vrienden die meer financiële vrijheid lijken te hebben, maar hij is trots op zijn harde werk en toewijding aan zijn vak. “Ik heb met mijn eigen handen gebouwd.

Dat is iets waar ik echt trots op ben,” zegt hij met een glimlach. Hij hoopt dat er in de toekomst meer aandacht zal komen voor mensen van zijn leeftijd, die hun leven hebben gewijd aan het opbouwen van een betere toekomst voor anderen.

Met deze gedachte gaat Hans verder met zijn leven. Hij wil het beste maken van zijn situatie, ook al zijn de tijden moeilijk. “Misschien kan ik ooit weer gewoon een biertje drinken met vrienden. Maar tot die tijd? Maak ik gewoon mijn eigen koffie en kijk ik wat ik kan doen om het leven een beetje leuker te maken,” sluit hij af met een knipoog en een glimlach.

Marjan (58): “Waarom krijgen asielzoekers voorrang op huizen, terwijl mijn kinderen geen woning kunnen vinden?”

Moeder Sammie (27) heeft grootste wenkbrauwen ter wereld: “Anders zijn is mooi”